کدام‌مان فکر می‌کردیم مجری نچسب و ادااطواریِ برنامه‌ی «اکسیژن» و کارگردان سریال‌های شبکه‌ی تهران، روزی بر صحنه‌ی جشنواره‌ی کن به یکدیگر نگاه کنند و جایزه در دست، به هم لبخند بزنند؟ هیچ‌کس.
حسین وی
راستش را بگوییم: کدام‌مان فکر می‌کردیم مجری نچسب و ادااطواریِ برنامه‌ی «اکسیژن» و کارگردان سریال‌های شبکه‌ی تهران، روزی بر صحنه‌ی جشنواره‌ی کن به یکدیگر نگاه کنند و جایزه در دست، به هم لبخند بزنند؟ هیچ‌کس.
حالا پرافتخارترین روز سینمای ایران را همین دو نفر رقم زده‌اند: شهاب حسینی و اصغر فرهادی. آدم‌هایی که بیست سال فرصت داشتند تا از کف حرفه‌شان به سقف برسند، و برخلاف بیشتر آدم‌های حرفه‌شان در همان کف جا خوش نکردند، غر نزدند، بهانه نیاوردند، به زمین و زمان بد نگفتند، منتظر بهبود اوضاع نماندند، گناه را گردن این و آن نینداختند و یکی از هزاران نشدند. آن‌ها فقط یک کار انجام دادند، و آن یک کار را «درست» انجام دادند: قدم برداشتند و به پیش رفتند. بیست سال، هر روز یک قدم به پیش.
این جایزه بسیار خوشحال‌کننده است؛ اما خوشحال‌کننده‌تر آن است که داستان‌های قدیمی ایرانی با تم «نمی‌شود» کم‌کم دارد رنگ می‌بازد. حالا بسیاری از ما دریافته‌ایم که رسیدن به مقصد تنها یک راه دارد: به پیش رفتن. آرام، شکیبا، منطقی. این بزرگ‌ترین جایزه‌ای است که شهاب حسینی و اصغر فرهادی به همه‌ی ایرانیان تقدیم کرده‌اند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر