حرکت در سطح

  • من را فرانسوی ببوس

    روايتی است از زير گلو تا پشت گردن که آيه هايش به خط نستعليق آمده اند. رنگ پريده از خواب های غمگين. شصت و يک سوره از تورات تنی. بخش شعرها به عنوان "من را فرانسوی ببوس" عاشقانه هايى ست همراه با واکنش های سياسی و اجتماعی. شعرها سايه هايی هستند، افتاده روی قبرها با تابوت های آماده، رو به درخت های خشک شده ، رو به آدم های خشک شده ، رو به آهن های به کار رفته در تن. بغلشان رفت به آغوش، بغلشان کنيد. بغلشان کنيد.

    • این برنامه شعر خوانی هوشنگ چالنگی POEM

      و گزارش این علف بی رنگ به همراه تو این گونه ست اگر این شب ست اگر این نسیم به همراه تو نواده ی خوابالود هم سیاهی ی تنها خود تویی بهین شب تنها که خود می سازی و آبها که در پای تو می خسبند رنگ می گیرد. .

    • گفتگوی رادیویی با رضا قاسمی

      غلطید به پهلوی راست. مدتی همینطور بی‌حرکت ماند؛ خیره به نور ملایمی که از پنجره رو به کوچه می‌آمد. دستش را از زیر لحاف بیرون آورد و چراغ را خاموش کرد. شانه‌هایش زیر لحاف تکان‌تکان می‌خورد

    • عدوی تو نیستم من، انکار توام

      ناما جعفری، شاعر ایرانی، در مجموعه‌ای با عنوان «تجمع در سلول انفرادی» کوشیده است تجربۀ پرورده و بالیده شدن اندیشه و عاطفۀ شاعران ایرانی را در برخورد به فرایافت پیکار مدنی نمایش دهد.

    • من یک ادوارد دست قیچی هستم ای تیم برتون لعنتی

      آدم به دوستی این موجودات عجیب، اما معصوم و صادق بیشتر می‌تواند اعتماد کند تا کسانی که پشت علاقه‌شان یک دنیا خودخواهی، منفعت‌طلبی و ریاکاری نهفته است. من ترجیح می‌دهم در آن قلعه گوتیک با ادوارد دست قیچی زندگی کنم، از رولت‌های گوشت سویینی تاد بخورم

    • چشمان کاملاً باز استنلی کوبریک

      هفت سال بعد، «کوبریک» فیلم تحسین‌برانگیز «غلاف تمام فلزی» را درباره جنگ ویتنام به‌تصویر کشید. آخرین فیلم این نابغه سینما در سال ۱۹۹۹ و با فاصله ۱۲ سال بعد از فیلم قبلی ساخته شد؛ «چشمان کاملا بسته» با بازی «تام کروز» و «نیکول کیدمن» که از جشنواره ونیز موفق به کسب جایزه شد.

۱۳۹۳ اردیبهشت ۱۲, جمعه

محمد رضا لطفی از بی‌توجهی مسئولان فرهنگی،مُرد

محمد رضا لطفی، نوازنده سرشناس تار درگذشت
محمد رضا لطفی، نوازنده سرشناس تار صبح ۱۲ اردیبهشت ماه (۲ مه) در اثر بیماری سرطان درگذشت.او در سال ۱۳۴۳ جایزه نخست موسیقی‌دانان جوان را کسب کرد و در سال ۱۳۵۴ در جشنواره موسیقی جشن هنر شیراز همراه با محمدرضا شجریان و ناصر فرهنگ‌فر به اجرای راست پنجگاه پرداخت که بسیار مورد توجه قرار گرفت.

محمد رضا لطفی، نوازنده سرشناس تار صبح ۱۲ اردیبهشت ماه (۲ مه) در اثر بیماری سرطان درگذشت.
محمد رضا لطفی، نوازنده سرشناس تار درگذشت
محمد رضا لطفی، نوازنده سرشناس تار درگذشت
محمدرضا لطفی در سال ۱۳۲۵ در گرگان چشم بر جهان گشود. او در نوجوانی تحت تأثیر پدر و مادر فرهنگی و یکی از معلمانش به موسیقی روی آورد.
او در گفت‌و‌گویی به این تأثیرات اشاره کرده است: «یک موسیقیدان حرفه‌ای که گرگانی نبود اما در گرگان زندگی می‌کرد به نام آقای زندی داشتیم و زمانی‌که من بزرگ شدم و به دبیرستان رفتم، ایشان معلم سرود ما بود و من از نظر موسیقی خیلی تحت تأثیر ایشان بودم. در واقع آقای زندی مسئول اداره کردن موسیقی اپرت بود و پدرم که صدای خیلی زیری مثل صدای ظلی داشت، وقتی در باغ آغامحمدخانی؛ لباس زنانه می‌پوشید و نقش رودابه را ایفا کرد، تمام شهر صدایش را می‌شنیدند. طبیعتا وقتی پدری اینگونه داشته باشی و مادری که عاشق موسیقی است (هر دو فرهنگی بودند و به مدت ۱۵ سال در ترکمن‌صحرا درس می‌دادند) این محیط فرهنگی باعث می‌شود که بچه‌های بزرگ هم به موسیقی علاقه‌مند شدند.»
محمد رضا لطف به مدت پنج سال در هنرستان موسیقی زیر نظر علی اکبر شهنازی و حبیب‌الله صالحی به آموختن موسیقی پرداخت. سپس در دانشکده موسیقی تحصیلاتش را زیر نظر نورعلی برومند، عبدالله دوامی و سعید هرمزی ادامه داد.
او در سال ۱۳۴۳ جایزه نخست موسیقی‌دانان جوان را کسب کرد و در سال ۱۳۵۴ در جشنواره موسیقی جشن هنر شیراز همراه با محمدرضا شجریان و ناصر فرهنگ‌فر به اجرای راست پنجگاه پرداخت که بسیار مورد توجه قرار گرفت.
محمد رضا لطفی: «نیازمند یک بازسازی عمیق در موسیقی هستیم.»
محمد رضا لطفی: «نیازمند یک بازسازی عمیق در موسیقی هستیم.»
محمد رضا لطفی در سال ۱۳۵۴ گروه شیدا را راه‌اندازی کرد و به همراه گروه عارف به سرپرستی حسین علیزاده به بازخوانی و اجرای دوباره آثار گذشتگان پرداخت. کانون موسیقی چاووش را با همکاری هنرمندانی مثل حسین علیزاده، پرویز مشکاتیان و علی اکبر شکارچی راه‌اندازی کرد.
از خوانندگانی که دراین سال‌ها با او همکاری کرده‌اند می‌توان به محمدرضا شجریان، شهرام ناظری، هنگامه اخوان و محمد معتمدی اشاره کرد.

بی‌توجهی مسئولان فرهنگی کشور به موسیقی ملی

محمد رضا لطفی در ۱۸ اردیبهشت ۹۲ برای اجرای کنسرت به استان خوزستان رفته بود. او در این سفر بر مسئولان فرهنگی کشور خرده گرفت که به موسیقی توجه نمی‌کنند. او گفته است: «من تاکنون ندیدم که یکی از مسئولان درباره موسیقی حرف بزند. پس ارتباطی بین مسئولان و موسیقی‌دانان وجود نداشته و اگر هم وجود داشته خیلی خصوصی بوده است.»
او همچنین در این سفر گفت: «ما نمی‌دانیم چه تصمیماتی از سوی مسئولان فرهنگی و هنری گرفته می‌شود؟ یک چیز کلی به ما می‌گویند و می‌گویند موسیقی فاخر. فرهنگ و هنر یک مقوله دولتی نیست و هر جا دولت بخواهد خود را بر فرهنگ و هنر تحمیل کند اسم آن را نمی‌توان فرهنگ و هنر گذاشت. فرهنگ و هنر مقوله‌ای اجتماعی است و دولت‌ها به اندازه درصدی در آن تأثیر دارند.»
محمد رضا لطفی به موسیقی ملی اعتقاد داشت و بر آن بود که موسیقی محلی می‌بایست به موازات موسیقی ملی تحول پیدا کند. او معتقد بود که در ایران از موسیقی به عنوان یک هنر تزئینی سوءاستفاده می‌شود. گفته است: «مسؤولان ما درگیر مسایل موسیقی نیستند و از موسیقی برای نگه‌ داشتن مردم پای رادیو و تلویزیون استفاده می‌کنند. در رادیو و تلویزیون ترانه داریم اما ملاتی برای خبر و تبلیغ است. بیشتر موسیقی‌ها سرگرم‌کننده هستند اما موسیقی جدی در رادیو و تلویزیون پخش نمی‌شود و نیازمند یک بازسازی عمیق در موسیقی هستیم.»

هیچ نظری موجود نیست:

پادکست سه پنج