چرا نویسندگان زن با نام مستعار می‌نویسند؟

جی. کی. رولینگ، خالق «هری پاتر» اولین نویسنده‌ای نیست که با نام مستعار کتاب می‌نویسد و منتشر می‌کند.

به گزارش خبرگزاریها، جی. کی. رولینگ 14 ژوئیه فاش کرد که او نویسنده کتاب «ندای آشیانه» است که اخیرا با نام مستعار رابرت گالبریت منتشر شد.

البته در طول تاریخ نویسنده‌های مختلف به ویژه نویسندگان زن از نام مستعار برای چاپ آثارشان استفاده کردند. 

سال 1850 شارلوت برونته پرده از هویت برادران نویسنده معرکه یا عجیب کورر، الیس و آکتون بل برداشت و تقریبا توضیح داد چرا نویسنده‌ها قرن‌ها خود را پشت نام‌های مستعار یا شخصیت‌های خیالی پنهان می‌کردند.

برادران بل درواقع خواهران خارق‌العاده شارلوت یعنی امیلی و آن و خود او بودند. به گفته شارلوت برونته، این خواهران خجالتی «از شهرت بیزار بودند»، اما جرج الیوت که با نام ماری آن ایوانز به دنیا آمده و جی. کی. رولینگ که اخیرا از نام مستعار مردانه‌اش رازگشایی کرد، تنها به دلیل خجالتی بودن دست به این کار نزدند.

برونته درباره اینکه چرا زنان نویسنده از نام مستعار مردانه استفاده می‌کردند، گفته است: «نمی‌خواستیم خودمان را به عنوان زن معرفی کنیم، چون جدا از اینکه در آن زمان آن‌طور که می‌نوشتیم و فکر می‌کردیم هنوز عنوان «زنانه» به خود نگرفته بود، این احتمال می‌رفت که به دلیل زن بودنمان با تعصب به نوشته‌هایمان نگاه کنند.»

هر خواننده‌ای و درواقع هر ناشری که آثار کورر، الیس و آکتون بل را می‌خواند، فکر می‌کرد این نویسنده‌ها مرد هستند، هرچند برونته اشاره کرده است این نام‌ها را طوری انتخاب کردند که نام‌هایی صرفا مردانه نباشند. جالب است که نام خانوادگی برونته‌ها، که امروز یکی از مهم‌ترین نام‌های خانوادگی در ادبیات انگلیسی است درواقع برگرفته از نام ایرلندی پدر کشیش این خانواده به نام پاتریک پرونتی است.

برخی نویسنده‌ها نام‌های مستعار خود را براساس لقبی که به آن مشهور شده‌اند یا نام خانوادگی مادر یا مادربزرگشان می‌سازند؛ ساموئل لنگ‌هورن کلمنس، نویسنده آمریکایی که خالق «تام سایر» و «هکلبری‌فین» است نام خودش را از نام دو کشتی که در رودخانه می‌سی‌سی‌پی روی آن‌ها کار می‌کرد گرفته، این نویسنده را با نام مارک تواین می‌شناسیم.

حدود یک قرن بعد اریک بلر، عاشق رودخانه‌ای بود و نامش را از این رودخانه گرفت: جرج اورول. اورول البته انتخاب‌های دیگری هم داشت؛ کنت مایلز و اچ. لوئیس آلویز.

جین آستین در ابتدا رمان‌هایش را با نام «یک بانو» می‌نوشت، اما کاری که از گذاشتن نام مستعار رواج بیشتری دارد استفاده از حرف اول نام به عنوان نام کامل است. مثلا همه پی. دی. جیمز را می‌شناسند، او خالق آدام داگلیش شاعر و کارآگاه است، اما کمتر کسی می‌داند نام این نویسنده فیلیس دوروتی بوده!

ای. اس. بیات یکی از چهره‌های مطرح ادبیات و برنده جایزه بوکر است که نام اصلی‌اش آنتونیا سوزان دربلر بوده. نام خانوادگی شوهر او بیات بوده و این نویسنده با استفاده از نام ای. اس. بیات درواقع هم نام خودش و هم رابطه خواهری‌اش با مارگرات دربلر، نویسنده مشهور را مخفی می‌کند.

نویسنده‌های بسیار هم هستند که با دو نام داستان می‌نویسند. بارونس رندل اهل بابرگ، هم نویسنده مشهور داستان‌های جنایی روث رندل است و هم باربارا واین (که او هم داستان های جنایی می‌نویسد): هر دو نویسنده هم طرفداران سینه‌چاک خود را دارند. جان بنویل، نویسنده برنده بوکر نیز با نام مستعار بنجامین بلک، کتاب‌های جنایی می‌نویسد و به قول خودش یکی از هویت‌هایش هنرمند است و دیگر پیشه‌گر.

اتفاق نادر این است که دو نفر یک اسم داشته باشند! مثلا نیکی فرنچ نامی است که گروه نویسنده زن و شوهر نیکی جرارد و شان فرنچ از آن استفاده می‌کنند.

از طرفی ممکن است ناشر از نویسنده بخواهد نامش را عوض کند. آلیسون پاتر جدیدا اعلام کرده ناشر به او گفته نامش مناسب نیست و باید آن را تغییر دهد، پاتر این روزها نویسنده محبوب ژانژ جنایی به نام الی نایت است.

گاردین / 14 ژوئیه / ترجمه: حسین عیدی‌زاده