کانون نویسندگان ایران خواهان به رسمیت شناختن آزادی بیان برای تمام زندانیان است و ضرب وشتم زندانیان سیاسی بند 350 را محکوم می کند. ضرب وشتم و رعب آفرینی مشکل سرکوبگران را حل نمی کند، حتی اگر آن مشکل بر اثر اقدام «غیرقانونیِ»زندانیان مضروببه وجود آمده باشد.
بیانیه ی کانون نویسندگان ایران
زندانیان سیاسی آزادی بیان می خواهند، نه ضرب وشتم!
روز پنجشنبه 28 فروردین 1393، زندانیان بند 350 در زندان اوین مورد ضرب وشتم شدید زندانبانان قرار گرفتند. به شهادت 74 تن از زندانیان این بند، این ضربو شتم توسط نیروهای لباس شخصیِ اطلاعات و حفاظت زندان انجام گرفته و در جریان آن شمار بسیاری از زندانیان سخت مجروح شده اند، به طوری که برخی از مجروحان را به بهداری زندان برده اند، اما به رغم نظر پزشکانِ آن جا مبنی بر ضرورت انتقال آنان به بیمارستانی در بیرونِ زندان از این کار جلوگیری شده است. ده ها تن از مضروبان را به سلول های انفرادی منتقل کرده اند و این زندانیان نیز در اعتراض به این یورش دست به اعتصاب غذا زده اند. بر اساس شهادت نامه ی زندانیان، این ضرب وشتمِ بی سابقه در جریان بازرسیِ اتاق های بند نامبرده روی داده است، که زندانبانان اصرار داشته اند بازرسی بدون حضور زندانیان و حتا مسئولان اتاق ها یا نمایندگان زندانیان انجام گیرد.
به استناد بازرسی های پیشینِ این بند و بنا بر اظهارات زندانیان آزادشده، گفته می شود که این بازرسی از جمله به بهانه ی یافتنِ وسایل ارتباطی انجام گرفته که استفاده از آنها به نظر زندانبانان غیرقانونی است. این در حالی است که سال هاست تلفن عمومی بند 350 قطع است و زندانیان این بند برای ارتباط با بیرون به ویژه تماس با خانواده هایشان هیچ وسیله ای در اختیار ندارند. اگر هدف زندانبانان درهم شکستن روحیه ی زندانیان سیاسی از طریق ایجاد رعب و هراسِ برنامه-ریزی شده نیست، و اگر مسئله ی آنان واقعاً این است که زندانیان از وسایل غیرقانونی برای ارتباط استفاده نکنند،راه جلوگیری از این کار نه ضرب وشتم زندانیان بلکه به-رسمیت شناختن آزادی بیان آنها و در اختیار گذاشتن وسیله ی قانونی و عمومی - بدون هیچ گونه محدودیت و شنود – برای ارتباط است. زندانی، اعم از سیاسی و غیرسیاسی، به صرف زندانی شدن از هیچ یک از حقوق انسانی اش و از آن میان حق آزادی بیان محروم نمی شود. زندانیان می توانند نه تنها با خانواده های خود ارتباط داشته باشند، بلکه حق دارند درباره ی هر مسئله ای از جمله مسائل سیاسی اظهار نظر کنند و نظر خود را در رسانه ها منتشر کنند.
کانون نویسندگان ایران خواهان به رسمیت شناختن آزادی بیان برای تمام زندانیان است و ضرب وشتم زندانیان سیاسی بند 350 را محکوم می کند. ضرب وشتم و رعب آفرینی مشکل سرکوبگران را حل نمی کند، حتی اگر آن مشکل بر اثر اقدام «غیرقانونیِ»زندانیان مضروببه وجود آمده باشد.
کانون نویسندگان ایران
31 فروردین 1393
زندانیان سیاسی آزادی بیان می خواهند، نه ضرب وشتم!
روز پنجشنبه 28 فروردین 1393، زندانیان بند 350 در زندان اوین مورد ضرب وشتم شدید زندانبانان قرار گرفتند. به شهادت 74 تن از زندانیان این بند، این ضربو شتم توسط نیروهای لباس شخصیِ اطلاعات و حفاظت زندان انجام گرفته و در جریان آن شمار بسیاری از زندانیان سخت مجروح شده اند، به طوری که برخی از مجروحان را به بهداری زندان برده اند، اما به رغم نظر پزشکانِ آن جا مبنی بر ضرورت انتقال آنان به بیمارستانی در بیرونِ زندان از این کار جلوگیری شده است. ده ها تن از مضروبان را به سلول های انفرادی منتقل کرده اند و این زندانیان نیز در اعتراض به این یورش دست به اعتصاب غذا زده اند. بر اساس شهادت نامه ی زندانیان، این ضرب وشتمِ بی سابقه در جریان بازرسیِ اتاق های بند نامبرده روی داده است، که زندانبانان اصرار داشته اند بازرسی بدون حضور زندانیان و حتا مسئولان اتاق ها یا نمایندگان زندانیان انجام گیرد.
به استناد بازرسی های پیشینِ این بند و بنا بر اظهارات زندانیان آزادشده، گفته می شود که این بازرسی از جمله به بهانه ی یافتنِ وسایل ارتباطی انجام گرفته که استفاده از آنها به نظر زندانبانان غیرقانونی است. این در حالی است که سال هاست تلفن عمومی بند 350 قطع است و زندانیان این بند برای ارتباط با بیرون به ویژه تماس با خانواده هایشان هیچ وسیله ای در اختیار ندارند. اگر هدف زندانبانان درهم شکستن روحیه ی زندانیان سیاسی از طریق ایجاد رعب و هراسِ برنامه-ریزی شده نیست، و اگر مسئله ی آنان واقعاً این است که زندانیان از وسایل غیرقانونی برای ارتباط استفاده نکنند،راه جلوگیری از این کار نه ضرب وشتم زندانیان بلکه به-رسمیت شناختن آزادی بیان آنها و در اختیار گذاشتن وسیله ی قانونی و عمومی - بدون هیچ گونه محدودیت و شنود – برای ارتباط است. زندانی، اعم از سیاسی و غیرسیاسی، به صرف زندانی شدن از هیچ یک از حقوق انسانی اش و از آن میان حق آزادی بیان محروم نمی شود. زندانیان می توانند نه تنها با خانواده های خود ارتباط داشته باشند، بلکه حق دارند درباره ی هر مسئله ای از جمله مسائل سیاسی اظهار نظر کنند و نظر خود را در رسانه ها منتشر کنند.
کانون نویسندگان ایران خواهان به رسمیت شناختن آزادی بیان برای تمام زندانیان است و ضرب وشتم زندانیان سیاسی بند 350 را محکوم می کند. ضرب وشتم و رعب آفرینی مشکل سرکوبگران را حل نمی کند، حتی اگر آن مشکل بر اثر اقدام «غیرقانونیِ»زندانیان مضروببه وجود آمده باشد.
کانون نویسندگان ایران
31 فروردین 1393
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر