حرکت در سطح

  • من را فرانسوی ببوس

    روايتی است از زير گلو تا پشت گردن که آيه هايش به خط نستعليق آمده اند. رنگ پريده از خواب های غمگين. شصت و يک سوره از تورات تنی. بخش شعرها به عنوان "من را فرانسوی ببوس" عاشقانه هايى ست همراه با واکنش های سياسی و اجتماعی. شعرها سايه هايی هستند، افتاده روی قبرها با تابوت های آماده، رو به درخت های خشک شده ، رو به آدم های خشک شده ، رو به آهن های به کار رفته در تن. بغلشان رفت به آغوش، بغلشان کنيد. بغلشان کنيد.

    • این برنامه شعر خوانی هوشنگ چالنگی POEM

      و گزارش این علف بی رنگ به همراه تو این گونه ست اگر این شب ست اگر این نسیم به همراه تو نواده ی خوابالود هم سیاهی ی تنها خود تویی بهین شب تنها که خود می سازی و آبها که در پای تو می خسبند رنگ می گیرد. .

    • گفتگوی رادیویی با رضا قاسمی

      غلطید به پهلوی راست. مدتی همینطور بی‌حرکت ماند؛ خیره به نور ملایمی که از پنجره رو به کوچه می‌آمد. دستش را از زیر لحاف بیرون آورد و چراغ را خاموش کرد. شانه‌هایش زیر لحاف تکان‌تکان می‌خورد

    • عدوی تو نیستم من، انکار توام

      ناما جعفری، شاعر ایرانی، در مجموعه‌ای با عنوان «تجمع در سلول انفرادی» کوشیده است تجربۀ پرورده و بالیده شدن اندیشه و عاطفۀ شاعران ایرانی را در برخورد به فرایافت پیکار مدنی نمایش دهد.

    • من یک ادوارد دست قیچی هستم ای تیم برتون لعنتی

      آدم به دوستی این موجودات عجیب، اما معصوم و صادق بیشتر می‌تواند اعتماد کند تا کسانی که پشت علاقه‌شان یک دنیا خودخواهی، منفعت‌طلبی و ریاکاری نهفته است. من ترجیح می‌دهم در آن قلعه گوتیک با ادوارد دست قیچی زندگی کنم، از رولت‌های گوشت سویینی تاد بخورم

    • چشمان کاملاً باز استنلی کوبریک

      هفت سال بعد، «کوبریک» فیلم تحسین‌برانگیز «غلاف تمام فلزی» را درباره جنگ ویتنام به‌تصویر کشید. آخرین فیلم این نابغه سینما در سال ۱۹۹۹ و با فاصله ۱۲ سال بعد از فیلم قبلی ساخته شد؛ «چشمان کاملا بسته» با بازی «تام کروز» و «نیکول کیدمن» که از جشنواره ونیز موفق به کسب جایزه شد.

۱۴۰۱ خرداد ۸, یکشنبه

در این دنیای پرتلاطم و متغیر، که هر روز حقیقت‌های تازه‌ای پدیدار می‌شود، ما در تلاش بودیم تا چراغی را روشن کنیم، چراغی که ارزش‌های بنیادی و تاریخی ما را همچنان درخشان نگاه دارد. اکنون پس از سال‌ها همفکری و همراهی با شما، به نقطه‌ای رسیده‌ایم که این صفحه را با افتخار به پایان برسانیم. هر نوشته‌ای که در این وبلاگ منتشر شد، بازتابی از باورهای عمیق به وطن، آزادی و عدالت بود؛ اصولی که همچنان به آن‌ها باور داریم و آن را پاس می‌داریم.

ما همواره کوشیدیم تا بستری برای اندیشیدن، نقد، و تبادل افکار ایجاد کنیم؛ فضایی که فراتر از کلیشه‌ها و هیاهوهای روزمره، حقیقت را مورد کاوش قرار دهد. حال که تصمیم به پایان این وبلاگ گرفته‌ایم، به شما قول می‌دهیم که این اندیشه‌ها هرگز به پایان نمی‌رسند، بلکه در قالب‌های نو و در مسیرهای تازه تداوم خواهند یافت.

از هر کدام از شما، مخاطبان اندیشمند و همراه، که در این راه دشوار، اما پرثمر، همگام بودید، قدردانی می‌کنیم. یقین داریم که راه حقیقت و اصولی که به آن باور داریم همچنان در قلب‌ها و ذهن‌های شما زنده است و ادامه خواهد یافت.

ما به آینده‌ای امیدواریم که در آن، آزادی و دادوری پیروز میدان باشند. شاید در آینده‌ای نه‌چندان دور، باز هم در کنار شما باشیم؛ این بار در مسیری نو، با صدایی تازه.

نور همواره بر تاریکی غلبه خواهد کرد.

پاینده ایران
پایدار و استوار باشید.

هیچ نظری موجود نیست:

پادکست سه پنج