حرکت در سطح

  • من را فرانسوی ببوس

    روايتی است از زير گلو تا پشت گردن که آيه هايش به خط نستعليق آمده اند. رنگ پريده از خواب های غمگين. شصت و يک سوره از تورات تنی. بخش شعرها به عنوان "من را فرانسوی ببوس" عاشقانه هايى ست همراه با واکنش های سياسی و اجتماعی. شعرها سايه هايی هستند، افتاده روی قبرها با تابوت های آماده، رو به درخت های خشک شده ، رو به آدم های خشک شده ، رو به آهن های به کار رفته در تن. بغلشان رفت به آغوش، بغلشان کنيد. بغلشان کنيد.

    • این برنامه شعر خوانی هوشنگ چالنگی POEM

      و گزارش این علف بی رنگ به همراه تو این گونه ست اگر این شب ست اگر این نسیم به همراه تو نواده ی خوابالود هم سیاهی ی تنها خود تویی بهین شب تنها که خود می سازی و آبها که در پای تو می خسبند رنگ می گیرد. .

    • گفتگوی رادیویی با رضا قاسمی

      غلطید به پهلوی راست. مدتی همینطور بی‌حرکت ماند؛ خیره به نور ملایمی که از پنجره رو به کوچه می‌آمد. دستش را از زیر لحاف بیرون آورد و چراغ را خاموش کرد. شانه‌هایش زیر لحاف تکان‌تکان می‌خورد

    • عدوی تو نیستم من، انکار توام

      ناما جعفری، شاعر ایرانی، در مجموعه‌ای با عنوان «تجمع در سلول انفرادی» کوشیده است تجربۀ پرورده و بالیده شدن اندیشه و عاطفۀ شاعران ایرانی را در برخورد به فرایافت پیکار مدنی نمایش دهد.

    • من یک ادوارد دست قیچی هستم ای تیم برتون لعنتی

      آدم به دوستی این موجودات عجیب، اما معصوم و صادق بیشتر می‌تواند اعتماد کند تا کسانی که پشت علاقه‌شان یک دنیا خودخواهی، منفعت‌طلبی و ریاکاری نهفته است. من ترجیح می‌دهم در آن قلعه گوتیک با ادوارد دست قیچی زندگی کنم، از رولت‌های گوشت سویینی تاد بخورم

    • چشمان کاملاً باز استنلی کوبریک

      هفت سال بعد، «کوبریک» فیلم تحسین‌برانگیز «غلاف تمام فلزی» را درباره جنگ ویتنام به‌تصویر کشید. آخرین فیلم این نابغه سینما در سال ۱۹۹۹ و با فاصله ۱۲ سال بعد از فیلم قبلی ساخته شد؛ «چشمان کاملا بسته» با بازی «تام کروز» و «نیکول کیدمن» که از جشنواره ونیز موفق به کسب جایزه شد.

۱۳۹۶ آذر ۱۹, یکشنبه

تابو و کوفت | رقص میله زنان مصر



تابو و کوفت. به هرچیزی میگن تابو. رقص میله ، رقصی که کلا یک جنسیت بهش علاقه داره و اصلش متعلق به استریپ کلابه و اسباب سرگرم کردن مردان هم رفت کنار تابوهایی مثل کارکردن و مدیریت زنان.بکنید هرکاری دوست دارید ولی دیگه به همه چی نگید تابو .









رقص میله زنان در اندیشه رایج جامعه مصر اقدامی به‌شدت نکوهیده است. با این حال روز‌به‌روز به متقاضیان این ورزش ایروبیک افزوده می‌شود؛ آن هم در کشوری که از نظر حقوق زنان چندان خوش‌نام نیست.
Ägypten Stangentanz (DW/Karin El Minawi)
منار المقدم زنی است مصری که با انتخاب خود تابوهای جامعه را درنوردیده است: او که مربی رقص با میله است اندامش را به دور میله پیچ و تاب می‌دهد، پاهایش را بالا برده و دوباره پایین می‌آورد و بر روی پاشنه‌‌های خود می‌ایستد.
المقدم تمرین رقص با میله را از هفت سال پیش شروع کرد. آن چه در ابتدا تنها جنبه سرگرمی داشت رفته رفته به کاری تمام‌وقت برای او تبدیل شد. تا آن‌جا که در سال ۲۰۱۳ او یک استودیوی رقص میله در قاهره بنا کرد؛ یک استودیو برای رقصی که از نگاه جامعه ‌محافظه‌کار مصر "موهن و بی‌شرمانه" است.
اما برای المقدم رقص میله نوعی بیان آزادی‌خواهی است. حتی بیش از آن: این رقص نوعی ورزش است که در این کشور واقع در شمال آفریقا روز به روز محبوبیت بیشتری می‌یابد، حتی در شرایط فعلی در پشت درهای بسته.

مصر با بیش از ۹۲ میلیون نفر جمعیت خود جامعه‌ای مملو از افراط‌های هم‌زیست با یکدیگر است: ثروت در کنار فقر، نگرش لیبرال در کنار بینش محافظه‌کار.
اما رقص شکم نیز که همانند رقص میله اغواگر و تحریک‌کننده محسوب می‌شود قرن‌هاست که در مصر رواج دارد و قسمتی جدایی‌ناپذیر از فرهنگ این کشور به شمار می‌رود. رقصندگان این نوع رقص که پوششی اندک نیز به تن دارند در سراسر جامعه مصر جزئی همیشگی از مراسم عروسی را تشکیل می‌دهند.
Ägypten Stangentanz (DW/Karin El Minawi)
منار القمدم حین رقص میله
با این همه بسیاری از مصری‌ها نگران رواج رقص میله‌اند. به‌ویژه که این رقص اغلب در اماکنی خاص که روسپی‌گری نیز در آن رایج است دیده می‌شود که هر دوی این‌ها طبق اندیشه رایج و غالب در مصر (جریان اصلی) حتی قابل بازگو کردن نیست.
المقدم از سطح فکر عمومی جامعه آٰگاه است. اما این آگاهی نتوانست این جوان ۲۴ساله را از انجام ورزشی بازدارد که به هنگام تحصیل در رشته معماری در بریتانیا آن را کشف کرده است. او تنها چند ماه بعد از بازگشت خود به مصر استودیوی "پل فیت اجیپت" (Pole fit Egypt) را افتتاح کرد، استودیویی برای رقص میله زنان. این اقدام در آغاز والدین او را شوکه کرد. او می‌گوید: «آن‌ها نگران حرف‌هایی بودند که ممکن بود مردم پشت من بزنند.»
اقدامی زیر رادارهای کنترل
منار المقدم که می‌داند نمی‌تواند به‌راحتی از چنبره کنترل اجتماعی فرار کند ‌آن‌ هم در کلان‌شهر پرجمعیت قاهره، تلاش می‌کند تا جلب توجه نکرده و حساسیت مردم را بالا نبرد.
مردم اغلب نمی‌دانند که در این استودیو که در طبقه دوم آپارتمانی در محله "گاردن سیتی" قاهره واقع است چه خبر است. آن‌ها فکر می‌کنند این استودیو مثل بقیه استودیوهای بدن‌سازی است. تنها زنانی که در این استودیو ثبت نام می‌کنند می‌دانند که در آنجا رقص میله تمرین می‌شود.
او می‌گوید، مقرراتی سفت و سخت برپا کرده که تمام مربیان ملزم به اجرای آن هستند. با این حال کلاس‌های او همواره پر از شاگرد است. تا به حال بیش از ۲۶۰۰ زن در این استودیو تعلیم دیده‌اند. تقاضا آن‌چنان بالا رفته که المقدم ناچار به باز کردن دو مرکز دیگر شده تا زنانی از همه اقشار جامعه از دانشجو، دکتر و طراح گرفته تا خانه‌دار بتوانند در آن شرکت کنند.
Ägypten Stangentanz (DW/Karin El Minawi)
منار القمدم حین رقص میله
اکثر آن‌ها مصری‌هایی‌اند در گروه سنی ۲۰ تا ۵۶ سال که تنها از طریق شنیده‌های خود از وجود این استودیو مطلع شده‌اند.
ریحان سلیمان، دانشجوی ۲۲ ساله رشته پزشکی می‌گوید، از دو سال پیش در کلاس‌های این استودیو شرکت می‌کند. والدین او از ورزش مورد علاقه‌اش مطلع‌اند و او توانسته در اتاق خود نیز میله‌ای برای تمرین بنا کند. اما آنچه که آن‌ها نمی‌دانند به گفته او، این است که ریحان بیش از آن که یک پزشک باشد یک رقاص میله است.
او می‌‌گوید، بالاخره پزشکی را تمام خواهد کرد، اما این کار را برای رضای خانواده خود انجام می‌دهد. آن چه در حقیقت عزت نفس را در او تقویت کرده و به او نظم بخشیده رقص میله بوده است. رقص میله به بیان او، باعث شده تا قدرتی در خود کشف کند که هرگز از آن آگاه نبوده است. ریحان سلیمان می‌گوید، رقص میله باعث شده خود را مانند "یک ستاره سکسی راک" حس کند؛ احساسی که والدین او هیچ‌گاه نمی‌توانند آن را درک یا قبول کنند.
Ägypten Stangentanz (DW/Karin El Minawi)
منار القمدم حین رقص میله
جامعه مصر به‌شدت محافظه‌کار است و این خصیصه حتی بعد از انقلاب سال ۲۰۱۱ (بهار عربی) که طی آن حسنی مبارک، حاکم دیرپای پیشین این کشور برافتاد نیز تغییری نکرد. زن‌ها در آن زمان به خیابان‌ها آمدند به این امید که از حقوق، آزادی و مشارکت سیاسی بیشتر برخوردار شوند.
اگرچه زن‌های مصر اینک ممکن است اعتماد‌ به نفس بیشتری پیدا کرده باشند اما تغییر چندانی در طرز فکر جامعه حاصل نشده است. حقوق زنان هنوز هم مورد بحث قرار دارد، تلاش‌‌ها علیه محدود کردن زنان به مادری و خانه‌داری همچنان ادامه دارد و راه رسیدن به برابری جنسیتی در این کشور کماکان طولانی است.
با وجود ۹۰ نماینده زن در مجلس، ۴ وزیر زن در کابینه و تعدادی فرماندار زن در مصر اما تصویر ناکارآمدی و کم‌ارزش‌بودن زنان همچنان در اعماق جامعه مردسالار این کشور ریشه دارد. ازدواج‌های اجباری و ختنه زنان هنوز هم قسمتی از زندگی روزمره مصر را تشکیل می‌دهند.
با این همه گاهی زنان مصر قوانینی که جامعه به آن‌ها دیکته می‌کند را زیر پا می‌گذارند، مانند منار المقدم و بسیاری از زنانی که در استودیوهای رقص میله پیچ و تاب می‌خورند و می‌چرخند.

رقص میله زنان مصر در جدال با تابوهای جامعه



تماشای ویدیو00:49

رقص زنان در روز والنتاین

هیچ نظری موجود نیست:

پادکست سه پنج