سال هاست دیگر اعتنایی به چس ناله ها و مظلوم نمایی ها و لاف و گزاف ها و دروغ های همیشگی معروفی ندارم. به اندازه ی کافی در موردش نوشته ام. کافیست اسمش را در سایتم جستجو کنید. (چند تا لینک در همین مورد توی کامنت ها). از نظر من این آدم موجود توهم زده ی دروغگویی بیش نیست که به مدد اینترنت طشت رسوایی اش مدت هاست از بام افتاده.
سال هاست دیگر اعتنایی به چس ناله ها و مظلوم نمایی ها و لاف و گزاف ها و دروغ های همیشگی معروفی ندارم. به اندازه ی کافی در موردش نوشته ام. کافیست اسمش را در سایتم جستجو کنید. (چند تا لینک در همین مورد توی کامنت ها). از نظر من این آدم موجود توهم زده ی دروغگویی بیش نیست که به مدد اینترنت طشت رسوایی اش مدت هاست از بام افتاده. طفلک چون نمی داند دشمنش در درون خودش لانه کرده، در بیرون از خودش می گردد دنبالش. و البته جوینده یابنده است. معروفی در ذهن من فیگوریست کمیک، یک شخصیت خنده دار، یک دُن کیشوت با انبوهی از سانچو پانزا. محض نمونه اغلب نقل قول هایی که در ستایش خودش از دیگران می آورد معمولاً نقل قول های شفاهی از کسانی ست که مُرده اند، حالا چه شاملو باشد چه گلشیری، چه گراس. فقط یک نمونه اش این یادداشت اعتراضی فرزانه طاهری:
حکایت دروغ بودن ِ نقل قولش را از یک آدم زنده را هم که دیشب نوشته بودم.
در طول سال های گذشته چندین بار این جا و آن جا پریده بود به من، وقعی نگذاشته بودم. خب بالاخره هرچه باشد این آدم می خواست "لقد" بزند به دهان براهنی، این آدم همان کسی ست که موقع انتخابات به مردم گفته بود "اره به کون". بنابراین سکوت را بر دهن به دهن شدن با هرزه درایی های این موجود ترجیح می دادم. این بار اما دیگر نتوانستم. در صفحه ی فیسبوکش (باز هم در کنار ننه من غریبم بازی ها و گردوخاک کردن های مثل همیشه توخالی اش) در مورد شخص من یک ادعا کرده و چندین و چند دروغ به هم بافته تا آن ادعا را ثابت بکند. یک بار دیگر و برای آخرین بار می پردازم به مهملاتش در مورد من. امیدوارم سرانجام حالی اش بشود که مسجد جای گوزیدن نیست. از این به بعد هم هر چه دل تنگش می خواهد درباره ی من بگوید. من دیگر اعتنایی نخواهم کرد.
ادعایش این است که چون کتاب مرا چاپ نکرده، من شده ام دشمنش. آخر اِی به خواب رفته در توهمات خویش قحط ناشر است برای من که بیایم سراغ تو؟! سراغ کسی مثل تو که نه دستش پاک است، نه دلش، نه چشمش؟! تویی که دستت سال هاست دستکم برای من رو شده؟!
دروغگویی هایش را این طور شروع می کند:«آن موقع در برلین تاکسی می راند، گاهی نیمه شب ها از اینجا که می گذشت می آمد می گفت هنوز کار می کنی؟ ساعت چهار صبح؟ نخود و کشمشی می ریخت روی میز، و می گفت لابلای صحافی بخور.» اول این که من فقط و فقط یک شب، یک نصفه شب (و نه آن طور که به دروغ می نویسد: «نیمه شب ها») چند شب مانده به همان برنامه ی کوفتی که با تاکسی ام از جلوی مغازه اش رد می شدم، دیدم چراغ مغازه اش روشن است. برای هماهنگی های بیشتر در مورد همان شب لعنتی رفتم پیشش که ای کاش قلم پایم می شکست و نمی رفتم. آن شب خیلی خوب یادم مانده، چون وقتی از مغازه اش بیرون آمدم، از دیدنش و توافق بر سر گذاشتن برنامه در مغازه اش مثل سگ پشیمان شده بودم. اما دیگر کار از کار گذشته بود. بنابراین فقط و فقط همان یک بار در یک نیمه شب بود (آن هم به دلیلی که گفتم) که من خدمت این تنها فرهیخته ی رنج کشیده ی دوران رسیدم و نه آن طور که به دروغ می نویسد: «گاهی نیمه شب ها» یا «ساعت چهار صبح». از همه ی این ها گذشته، وقتی خودم من به قول ناشریف خودش چهار صبح هنوز دارم کار می کنم، چرا باید کارکردن یکی دیگر در آن وقت شب مایه ی تعجب، دلسوزی یا ستایشم بشود؟ روسپی ها و گارسون ها هم تا بوق سگ کار می کنند. این جای تعجب یا ستایش دارد؟ یا نه از دید این شاعر و نویسنده و روزنامه نگار و کوفت و خوره، کار یک راننده ی تاکسی در چهار صبح کم ارزشتر از کار یک «صحاف» در همان وقت است؟ یا این که نکند از نظر استاد فقط در شان این تنها نویسنده ی رنج کشیده ی مغموم دوران ما حضرت عباس خان معروفی نیست که تا چهار صبح کار کند. بقیه اگر کار بکنند، اشکالی ندارد؟ رانندگی تاکسی کار است، کاری شرافتمندانه و در هر حال بهتر از کلاهبرداری و کلاشی به اسم فرهنگ و ادبیات و این حرف ها. (عین این جمله را برای منیرو روانی پور هم که در یکی از پست های اخیرش با لحنی تحقیرآمیز از رانندگی تاکسی حرف زده بود، نوشتم) بعدش آخر نخودکشمش مردناحسابی؟! نخودکشمش؟! یعنی من ساعت چهار شب های آغازین دهه ی نخست قرن بیست و یکم و توی ناف متروپلی به نام برلین می آمدم توی مغازه ات و نخودکشمش می ریختم روی میزت و می گفتم: «لابلای [!!!] صحافی بخور؟» از آن جا که دروغگو کم حافظه است، باسی پاک یادش رفته. من آن شب برایش نخودکشمش نبرده بودم، کیت کت برده بودم با چای نعنا. دستم بشکند که همین کارم بعدها مایه ی سرشکستگی خودم بابت الهام این شعر به این شاعر آزاده و ژولیده شد که: «وقتی نیستی/از دلتنگیت/کیت کت می خورم/با چای نعنا.»
باری باسی ادامه می دهد: «بعد برایش در خانه ی هدایت جلسه ی تاکسی نوشت خوانی گذاشتم، جماعتی هم آمدند.» اول اینکه مناسبت جلسه انتشار «رقص بر بام اضطراب» اولین مجموعه داستانم بود.http://nasser.persianblog.ir/post/243/ بعدش هم این افه ها دیگر دورانش بسر رسیده باسی که "آی ببینید من چقدر فداکارم، چه دلسوخته ی فرهنگ و ادبیاتم که مفت و مجانی جلسه ی کتاب می گذارم." نخیر جناب! هیچ کس نداند، من و تو خوب می دانیم که کتابفروشی ای که در مغازه اش جلسه می گذارد، گوشه ی چشمی هم به فروش احتمالی چند تا کتاب دارد که البته نوش جانش. اما منت نمی تواند بگذارد. تازه نمک نشناس! یادت هست فقط یک قلم یکی از دوستان من که از کشور دیگری آمده بود، یکی از همان کسانی که تو "جماعت" خطاب شان می کنی، نزدیک به دویست یورو ازت کتاب خرید؟ باسی سرانجام به افاضاتش این طور ادامه می دهد: «بعد هم گفت کتابم را دربیاور، گفتم بهتر است در ایران چاپ کنی. حالا شده دشمن شماره ی یک من.» کدام کتاب؟ من آن موقع کتابی نداشتم که بگویم: «کتابم را دربیاور.» "رقص بر بام اضطراب" تنها کتابم بود که تازه منتشر شده بود. قرارداد انتشار «تاکسی نوشت ها» را هم که با نشر کاروان امضاء کرده بودم. دیگر کدام کتاب؟ بعدش تو توی خیالاتت خودت را کی می بینی که یکی مثل من دشمن تو باشد؟ آن هم دشمن شماره ی یکت؟ چی می زنی تو باسی؟
با تمام این احوال باشد، من، کاوه دهگان، عده ای از بچه های آن به اصطلاح "آکادمی گردون" و تمام کسانی که جلوی دغل بازی هایت ایستاده اند، همه از دم دروغگو، دنبال شهرت، نویسنده ی ناکام یا هر چه که تو می گویی. فقط بگو ببینم آیا آدمی مثل دکتر آرش حجازی هم دروغ می گوید که نوشته «متاسفم که وقتی عباس معروفی سال ها پیش با انتشارات کاروان همین کار را کرد، زیان را متقبل شدیم و حرفی نزدیم که آبروی یک نویسنده که خیلی ها کارهایش را دوست داشتند نرود.»؟ شرم کن!
من عدوی نیستم باسی، انکار توام!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر