اینگمار برگمان با نام کامل ارنست اینگمار برگمان (به سوئدی: Ernst Ingmar Bergman) (۱۴ ژوئیه ۱۹۱۸- ۳۰ ژوئیه ۲۰۰۷) کارگردان و نویسنده و تهیه کنندهٔ معاصر سوئدی
بود. وی از برجسته‌ترین فیلمسازان سوئد است. پدرش یک کشیش لوتری بود. او
نخستین فیلمش را در سال ۱۹۴۵ به نام بحران (فیلم) ساخت. وی پس از فیلم خانه
بازی که آن را در سال ۱۹۴۹ میلادی ساخت، به آفرینش شاهکارهای سینمایی همت
گماشت. نخستین فیلم سینمایی تحسین برانگیز او به زبان انگلیسی فریادها و
نجواها نام دارد. از دیگر فیلم‌های مشهور وی می‌توان به پرسونا و مهر هفتم
اشاره کرد.
آخرین فیلم سینمایی به کارگردانی برگمان ساراباند (۲۰۰۳) نام دارد که
فیلمی تلویزیونیست. [۱] طراحی چهرهٔ «اینگمار برگمن» بر روی اسکناس ۲۰۰
کرون سوئد به‌پاس یک عمر دستاورد سینمایی و تلاش در جهت ترویج فرهنگ و
توسعهٔ صنعت فیلم سوئد انجام گرفته‌است. این اسکناس‌های جدید از سال ۲۰۱۴
وارد سیستم بانکی سوئد می‌شود.[۲]
زندگینامه
برگمان در چهاردهم ژوئیه سال ۱۹۱۸ در شهر اوپسالا در سوئد متولد شد. پدر
اینگمار یک اسقف بود و تصاویر مذهبی هم همانند روابط پرآشوبی که بین
والدینش وجود داشت به همهٔ آثار او سرایت کرده‌است. برگمان با وجودی که در
یک خانواده به شدت محدود و مذهبی بزرگ شد اما در سنین کودکی – و به قول
خودش در ۸ سالگی- ایمان خود را از دست داد و در بیشتر فیلم‌های اولیه‌اش به
این مسائل و اعتقاداتش پرداخته بود. آن‌طور که برگمان در زندگینامه‌اش
می‌نویسد "زمانی که پدرم روی منبر مشغول وضع خطابه بود من به جهان رمزآمیز
کلیسا و قوس‌های نرم، دیوارهای ضخیم، بوی جاودانگی و نور رنگین خورشید که
در چمنزارهای نقاشی‌های قرون وسطایی می‌لرزید و اشکال منحنی روی سقف‌ها و
دیوارها علاقه‌مند شده بودم. آن‌جا هر چیزی که تخیل یک نفر می‌تواند آرزو
کند وجود دارد –فرشتگان، قدیسین، اژدهاها، پیامبران، شیاطین و انسان‌ها.
برگمان، کارگردان سوئدی که به عنوان یکی از تاثیرگذارترین و تحسین
برانگیزترین فیلمسازان سینمای مدرن شناخته می‌شد، روز دوشنبه ۳۰ ژوئیه ۲۰۰۷
در خانه‌اش در شهر فارو در کشور سوئد –جایی که بسیاری از فیلم‌هایش را
ساخت- و در سن ۸۹سالگی درگذشت.
افتخارات و سبک فیلمسازی
برگمان ۹ بار نامزد دریافت جایزهٔ اسکار بود و در ۱۹۷۱ مفتخر به دریافت
جایزهٔ یک عمر دستاورد هنری یادبود ایروینگ. جی. تالبرگ شد. او در جایگاه
یکی از بزرگترین فیلمسازهای همه دوران‌ها و یکی از اساتید سینمای مدرن قرار
دارد. با وجودی که آثار این کارگردان صاحب سبک سرد و بی‌روح‌اند اما با
این حال در کاوش در احساسات روانی بشر و ارتباط آن با زندگی، جنسیت و مرگ
عالی عمل می‌کنند. فیلمهایی که هم نمادین و هم به شدت شخصی هستند.
در کاوش‌های ماندگار او درباره وضعیت بشر به همان اندازه سردی و یاس
وجود دارد که طنز و امید. او که ۶۲ فیلم ساخت و بیش از ۱۷۰ نمایش را
کارگردانی کرده‌است بیشترین تاثیر را بر وودی آلن گذاشت به گونه‌ای که آلن
او را بزرگترین فیلمساز می‌داند. فیلمسازان بزرگ دیگری مثل دیوید لینچ،
استنلی کوبریک، رابرت آلتمن، کریشتف کیشلوفسکی، لارس فون تریه، آندری
تارکوفسکی، چان ووک پارک از او به عنوان کسی که بر کارهایشان تاثیر گذاشته
یاد کرده‌اند.
موضوع بیشتر فیلم‌های او غم‌انگیز و در رابطه با بیماری و جنون است و
اکثراً در چشم‌اندازهای وطنش می‌گذرد. به طور کلی فیلم‌ها و تصاویر او در
دو دسته قرار می‌گیرند: فیلم‌های سیاه و سفیدی مانند «مهر هفتم» و «سکوت» و
فیلمهایی که در یک جور سرخی تابناک غرق هستند مانند «فریادها و نجواها» و
تابستان گرم در «فانی و الکساندر» آخرین فیلمی که برای نمایش در سینما
ساخت.
- بر عشق ما می‌بارد (۱۹۴۶)
- سرزمین آرزو (۱۹۴۷)
- زندان (۱۹۴۹)
- رازهای زنان (۱۹۵۳)
- تابستان با مونیکا (۱۹۵۳)
- خاک اره و پولک (۱۹۵۳) -(افول یک دلقک هم خوانده شده)
- شب عریان (۱۹۵۴)
- درسی در عشق (۱۹۵۴)
- لبخندهای یک شب تابستانی (۱۹۵۵)
- مهر هفتم (۱۹۵۷)
- توت فرنگی‌های وحشی (۱۹۵۷)
- چهره (۱۹۵۸)
- چشمه باکره (۱۹۶۰)
- چشم اهریمن (۱۹۶۰)
- هم‌چون در یک آینه (۱۹۶۱)
- نور زمستانی (۱۹۶۲)
- سکوت (۱۹۶۳)
- شرم (۱۹۶۸)
- پرسونا (۱۹۶۶)
- تماس (۱۹۷۱)
- فریادها و نجواها (۱۹۷۳)
- صحنه یک ازدواج (۱۹۷۴)
- فلوت جادویی (۱۹۷۵)
- چهره به چهره(۱۹۷۶)
- تخم مار(۱۹۷۷)
- سونات پاییزی (۱۹۷۸)
- فانی و الکساندر (۱۹۸۰)
- پس از تمرین (۱۹۸۰)
- ساراباند (۲۰۰۳)[۱]
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر