هیچ‌کس نمی‌پرسد چرا دولت اعتدال برای ایمن‌سازی مسکن مهر در این پنج سال کاری نکرده است. آنها منتظر زلزله بودند تا روی جنازه‌ها رژه بروند: پیروز شدیم و دیگر به عقب بازنمی‌گردیم! مانند همیشه اما این فرودستان بوده‌اند که کشته می‌شوند. برای آنها عقب و جلویی در کار نیست. آنها به عقب بازنمی‌گردند چون گذشته‌یی ندارند و جلو هم نمی‌روند چون آینده‌یی ندارند. آنها که ناچار بوده‌اند در مسکن مهر زندگی کنند و دولت سازندگی و اصلاحات و مهرورزی و اعتدال هیچ فکری برای سقف آنها، برای جایی امن که در آن زندگی کنند نکرده‌اند.
هژیر پلاسچی
مسئولین کجاهستند؟ درست در همان‌جایی که انتظار می‌رود باشند. در جلسه‌ی شورای عالی امنیت ملی و شورای تامین استان برای این‌که برنامه بریزند تا چگونه جلوی ابتکارات مردمی و تشکیل نیروهای مردم‌بنیاد برای کمک به زلزله‌زده‌گان را بگیرند، تا برنامه بریزند چگونه انتشار اخبار را کنترل کنند تا گردی به دامان کبریایی هیچ مسئولی ننشیند. آنها در همان بدو ماجرا منطقه را نظامی کرده‌اند، ارتش و سپاه را فرستاده‌اند و حالا دارند پیام‌های تسلیتشان را می‌نویسند، مشغول دعا به درگاه پروردگار که محمود احمدی‌نژاد هشت سال رییس‌جمهور شد تا در تمامی فلاکت و نکبت پیش از دولتش و بعد از دولتش، به همت شوالیه‌های جامعه‌ی مدنی و روزنامه‌نگاران معتدل، تنها مقصر ماجرا باشد. روزنامه‌ی شرق برای ویدئوی سرباز وظیفه‌های مستاصلی که بدون تجهیزات به منطقه گسیل شده‌اند تیتر «تخریب مسکن مهر» را زده است.* انگار بیرون از مسکن مهر، در روستاهای پرت و محله‌های دیگر که مسکن مهر هم نبوده، خبری نیست و مهم هم نیست که تنها بیمارستان سر پل ذهاب که حالا تخریب شده است، هیچ ربطی به مسکن مهر ندارد. هیچ‌کس البته به یاد نمی‌آورد که دولت احمدی‌نژاد پنج سال پیش در هیاهوی «شورمندی» و «عقل سلیم» کنار رفت و حالا پنج سال است که دولت اعتدال اداره‌ی امور کشور را بر عهده دارد. هیچ‌کس نمی‌پرسد چرا دولت اعتدال برای ایمن‌سازی مسکن مهر در این پنج سال کاری نکرده است. آنها منتظر زلزله بودند تا روی جنازه‌ها رژه بروند: پیروز شدیم و دیگر به عقب بازنمی‌گردیم! مانند همیشه اما این فرودستان بوده‌اند که کشته می‌شوند. برای آنها عقب و جلویی در کار نیست. آنها به عقب بازنمی‌گردند چون گذشته‌یی ندارند و جلو هم نمی‌روند چون آینده‌یی ندارند. آنها که ناچار بوده‌اند در مسکن مهر زندگی کنند و دولت سازندگی و اصلاحات و مهرورزی و اعتدال هیچ فکری برای سقف آنها، برای جایی امن که در آن زندگی کنند نکرده‌اند. آنها که همیشه عددی هستند در آمارها: مردم مناطق محروم، رای‌دهنده‌گان شریف، کشته شده‌های زلزله، از منجیل و رودبار و طارم، تا بم و قزوین و ورزقان و حالا در سر پل ذهاب و اسلام‌آباد و قصر شیرین. و درست روی همین جنازه‌ها، روی تل آوار بر تن فرودستان جای پای «مسئولین» باقی است. اگر دنبال مسئولین می‌گردید همین‌جا هستند، با سایه‌ی سنگین روی کفن آنهایی که شانه به شانه‌ی هم برای همیشه خوابیده‌اند، با دست‌های پاکِ کاملن آلوده.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر