عقیده ی شخصی من این است که تنها نیرویی که می تواند نیروی ترس را مقهور بکند، نیروی عشق است.عشق، احساس ظریف وشکنند ه ای است. مردم دست کمش می گیرند وبه آن می خندند. امّا من به امید روزی هستم که در آفریقای جنوبی همه دریابند که تنها راه حل دیر پا وارزشمند مسایل عمیق ومشکل ما، در اعمال قدرت نهفته نیست. بلکه در تفاهم وهمدردی نهفته است. وبدون تفاهم وهمدردی، زندگی انسانی، دستخوش بندگی غیر قابل تحمّلی است. واین چنین بند گی، تمام ما را به یک زندگی آکنده از خشونت وبد بختی وترس محکوم می کند.
وامّا بعد…
دقیقا چهل سال پیش در چنین روزهایی یعنی در تابستان ۱۳۴۸ ش جلال آل احمد وهمسرش سیمین دانشور در حاشیه ی جنگل های اسالم گیلان،روزهای خودرا در درون یک کلبه ی کوچک، با نوشتن وترجمه کردن پشت سر می گذاشتند. سرنوشت آن اقامت کوتاه در اسالم جوری رقم خورد که در پایان،در موقع بازگشت به تهران،چیزی جز جنازه ی جلال ویک دنیا داغ ودرد روی دست سیمین نبود. ( واز آن د ردناکتر،مناقشه ای است که هنوز میان او وشمس آل احمدبرسر پاره ای مسایل از جمله نحوه ی مرگ جلال وجود دارد.) بگذریم. قسمت عمده ی ترجمه ی بنال وطن بنا به گفته ی خانم دانشور در همان اقامت کوتاه در اسالم صورت گرفته است. ومابقی در سال بعد وپس از مرگ جلال.
آپارتاید آفریقای جنوبی سال هاست که فرو ریخته است.ونهضت مردم آن کشور آغاز امیدهای تازه ا ی نه تنها برای سیاه پوستان که برای سفید پوستان محروم دنیا گشته است. سیمین ،عشق(مردم دوستی )را رمز غلبه بر ترس می داند در برابر استبداد.و مطالعه ی بنال وطن می تواند این امید را بار ور تر سازد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر