کافه سه‌پنج: جای آن سودازدگی را سوداگری پر نمی‌تواند

حرکت در سطح

من را فرانسوی ببوس
روايتی است از زير گلو تا پشت گردن که آيه هايش به خط نستعليق آمده اند. رنگ پريده از خواب های غمگين. شصت و يک سوره از تورات تنی. بخش شعرها به عنوان "من را فرانسوی ببوس" عاشقانه هايى ست همراه با واکنش های سياسی و اجتماعی. شعرها سايه هايی هستند، افتاده روی قبرها با تابوت های آماده، رو به درخت های خشک شده ، رو به آدم های خشک شده ، رو به آهن های به کار رفته در تن. بغلشان رفت به آغوش، بغلشان کنيد. بغلشان کنيد.

این برنامه شعر خوانی هوشنگ چالنگی POEM
و گزارش این علف بی رنگ به همراه تو این گونه ست اگر این شب ست اگر این نسیم به همراه تو نواده ی خوابالود هم سیاهی ی تنها خود تویی بهین شب تنها که خود می سازی و آبها که در پای تو می خسبند رنگ می گیرد. .
گفتگوی رادیویی با رضا قاسمی
غلطید به پهلوی راست. مدتی همینطور بی‌حرکت ماند؛ خیره به نور ملایمی که از پنجره رو به کوچه می‌آمد. دستش را از زیر لحاف بیرون آورد و چراغ را خاموش کرد. شانه‌هایش زیر لحاف تکان‌تکان می‌خورد
عدوی تو نیستم من، انکار توام
ناما جعفری، شاعر ایرانی، در مجموعه‌ای با عنوان «تجمع در سلول انفرادی» کوشیده است تجربۀ پرورده و بالیده شدن اندیشه و عاطفۀ شاعران ایرانی را در برخورد به فرایافت پیکار مدنی نمایش دهد.
من یک ادوارد دست قیچی هستم ای تیم برتون لعنتی
آدم به دوستی این موجودات عجیب، اما معصوم و صادق بیشتر می‌تواند اعتماد کند تا کسانی که پشت علاقه‌شان یک دنیا خودخواهی، منفعت‌طلبی و ریاکاری نهفته است. من ترجیح می‌دهم در آن قلعه گوتیک با ادوارد دست قیچی زندگی کنم، از رولت‌های گوشت سویینی تاد بخورم
چشمان کاملاً باز استنلی کوبریک
هفت سال بعد، «کوبریک» فیلم تحسین‌برانگیز «غلاف تمام فلزی» را درباره جنگ ویتنام به‌تصویر کشید. آخرین فیلم این نابغه سینما در سال ۱۹۹۹ و با فاصله ۱۲ سال بعد از فیلم قبلی ساخته شد؛ «چشمان کاملا بسته» با بازی «تام کروز» و «نیکول کیدمن» که از جشنواره ونیز موفق به کسب جایزه شد.

۱۳۹۲ بهمن ۱۶, چهارشنبه

جای آن سودازدگی را سوداگری پر نمی‌تواند

مکث نمی‌کنم. نوشتم این نوشته از جنس ِتحلیل نیست. امّا در میانه‌ی نگاه ِتحقیرآمیز این روزهای عقلای قوم (منظورم زعما نیست)داعیه‌ای سخت در فک و رگ و مغز و دهان ِاین سطر می‌شود: عقلانیت و حساب و کتاب نیست که ملّت می‌سازد.

لایک زنی فیس بوک ما

توییتر سه پنج را به دوستان خود اضافه کنید

نیما صفار:

درود/ درود/ درود درود درود

به روان ِپاک ِشهیدان ِخدا

درود/ درود/ درود درود درود

به جوان که کشته شد در میدان ِشهدا

درود/ درود/ درود درود درود

درود بر شهیدان ِکرب و بلا

درود/ درود/ درود درود درود

درود بر خمینی ِروح ِخدا

هر شهید ِراه ِما به خون تپیدگان ِما/ جاودانه باد/ راه ِاو/ راه ِاو

رهنمای هر مجاهد از تو می‌رسد به سوی خلق ِقهرمان/ پیام ِاو/ پیام ِاو

ای که پر پر کنی جوانه‌ها/ می‌کشی خلق ِمسلم ِخدا

(از اینجایش را در خاطر ندارم، تا...)

هفده شهرِور روز ِننگ ِتو/ هفده ِشهرِور افتخار ِماست (2)

(تکرار)

این یکی از سرودهایی‌ست که روزهای انقلاب دهان‌های میلیونی می‌خواندند؛ یکی از زیباترین‌های‌شان. مخصوصاً از "هر شهید" به بعد را که در گام بالا هزاران هزار نفر سر می‌دادند، بی‌نهایت شورانگیز می‌شد. دو گروه سیاسی محبوب ِآن روزها "چریک‌های فدایی خلق ِایران" و "مجاهدین ِخلق ِایران" که وجهه‌ی حماسی و قهرمانی‌ ابتدا نزد روشنفکران و به مرور کافه‌ی مردم یافته بودند، در ساخت ِسرودهای میهنی و انقلابی نیز ید ِطولایی داشتند و این نمونه‌ای از تولیدات دوّمی‌ها بود که بی نیازی به هم‌زن ِبرقی برخی نشانه‌های در تعارض ِچند سال بعد را آن روزها بی‌تعارف و بدیهی، همراه می‌کرد. این نوشته از جنس تحلیل نیست. حسرتی شدید را برای آن شوریدگی حمل می‌کند. دیشب توی "ووآ" یکی از شاهدان ِعینی می‌گفت وقتی برگشته و مردم ِریخته بر زمین را دیده، گمان برده از ترس دراز کشیده‌اند و فریاد می‌زده که برخیزید و بگریزید. این یعنی تا آن روز این درجه از شقاوت شاه را مردم ِکف ِخیابان در حافظه نداشته‌اند؛ همان شقاوتی که کارش را ساخت و هوای مردم را یکی کرد. جمعه‌ی "منفردزاده، فرهاد، قنبری" نیز با بازخوانی‌ش، به قول امروزی‌ها ترکاند. سال 91: آهنگ پیشواز ِخطّ من، "بهاران خجسته باد" ِ"کرامتِ دانشیان" و از سروده‌های فداییان است که بیشتر ِامروزی‌ها دیگر نمی‌دانند و زنگ که می‌زنند، می‌پرسند "نیما، لباس شخصی شدی؟" این بی‌حافظگی صرفاً از یاد بردن نیست. مکث نمی‌کنم. نوشتم این نوشته از جنس ِتحلیل نیست. امّا در میانه‌ی نگاه ِتحقیرآمیز این روزهای عقلای قوم (منظورم زعما نیست) داعیه‌ای سخت در فک و رگ و مغز و دهان ِاین سطر می‌شود: عقلانیت و حساب و کتاب نیست که ملّت می‌سازد. جای آن سودازدگی را سوداگری پر نمی‌تواند.