نزدیک شو، اگر چه حضورت ممنوع است

" درپانزدهمین سالگرد قتل رهروان دلیر آزادی، یاد محمد مختاری و محمد­جعفر پوینده گرامی باد! "
«نزدیک شو، اگر چه حضورت ممنوع است»
یاران! همراهان! مردم آزادی­خواه!

توییتر سه پنج برای مطلب فرهنگی و هنری

لایک زنی فیس بوک ما

کانون نویسندگان ایران :
" درپانزدهمین سالگرد قتل رهروان دلیر آزادی، یاد محمد مختاری و محمد­جعفر پوینده گرامی باد! "
«نزدیک شو، اگر چه حضورت ممنوع است»
یاران! همراهان! مردم آزادی­خواه!
ارزش بارها پاسخ­گویی و روشنگری را دارد که چرا محمد­جعفر پوینده و محمد مختاری، دو عضو مؤثر کانون نویسندگان ایران را در اقدامی سازمان­یافته کشتند. پاسخ روشن است: خفه کردن صدای آزادی­خواهانی که می­کوشیدند با گسترش آزادی بیان بستری فراهم آورند که همگان، و از آن میان مخالفان خودکامگی، خفقان،فساد و بهره­کشی، بتوانند خواسته­های خود را فریاد بزنند و برای تحقق آن­ها مبارزه کنند.
با برملا شدن قتل جنایت­کارانه­ی دو نویسنده­ی آزادی­خواه و عضو کانون نویسندگان ایران فریاد بلند دادخواهی بر ضد این تاریک­اندیشی مرگ­بار، به ویژه در میان روشنفکران آزادی­خواه و متعهد، بالا گرفت. البته کمی پیش­از آن، داریوش فروهر و پروانه اسکندری سنگ­دلانه کاردآجین شده بودند. اما روشن است که قتل­های سیاسیِ زنجیره­ای تنها محدود به این چهار تن نبود. آمران و عاملان قتل­ها برای حذف فیزیکی مخالفان و منتقدان مورد نظر خود کاملا با­برنامه ­ و سازماندهی­شده عمل می­کردند. سررشته­ی این قتل­ها به سال ۱۳۵۸ می­رسد. بسیارانی که می­توانستند در آگاهی­بخشی به مردم و اثرگذاری بر تحولات فرهنگی و اجتماعی سهمی داشته باشند در شهرهای مختلف به دست جوخه­های مرگ از پا درآمدند، قتل­هایی که به عمد به گونه­ای انجام می­گرفت تا پیام رعب و وحشت در جامعه بپراکند. نام ده­ها تن دیگر در فهرست­های منتشر­شده آمده بود تا نوبت­شان فرا­رسد. برای دستگاه سرکوب، روشن­اندیشان همواره مایه­ی تشویش و هراس­اند، زیرا روشنفکران متعهد موجودیت و منافع­ سرکوب­گرانِ آزادی را به معارضه می­گیرند.
این دو یار کانونی، روشنفکران آزادی­خواه و جان­باختگان راه آزادی اندیشه و بیان، نه به دلیل­های واهی یا بهانه­های یاوه­ای که بعدها قاتلان بیان کردند، بلکه به سبب منشِ آزادی­خواهانه و نقش روشنگرانه­شان در گشودن زبان نقد و حق­طلبی کشته شدند. یاران ما و همه­ی کسانی که در این سرزمین آماج تیر و طناب دژخیمان قرار گرفتند قربانی نفرت کور سلسله­ی سیاسی و اقتصادی و فرهنگیِ استبداد شدند. شک نیست که زورگویان بهره­مند بقای خود را در جامعه­ای فرمانبردار، ناآگاه و تسلیم­شده میسر می­بینند. اما عاشقان آزادی برای ایفای وظیفه­ی انسانی، آگاهی­بخشی همگانی، مبارزه با سانسور و خفقان، گسترش آزادی اندیشه و بیان بی هیچ حصر و استثناء و دفاع از تشکل قدم در راه نهاده بودند. یاران ما، مصلحت­اندیش، عافیت­طلب و دنباله­رو قدرت نبودند بلکه با تمام وجود به حقوق انسانی مردم و دفاع از آزادی می­اندیشیدند.
فریاد اعتراض مردم در آذر ۱۳۷۷ گرچه به واکنش­های محدود و به راه افتادنِ مهار­شده و ظاهرفریبانه­ی دستگاه قضا و قانون انجامید، اما حاکمیت هیچ کوششی برای شناسایی ریشه­های واقعی این جنایت­های سابقه­دار و پر­شمار و معرفی آمران اصلی به کار نبرد. با این همه، آگاهی­های زیادی در مورد آن در جامعه رواج یافته است. دادگاه­های نمایشی فرصت بیان دردها و شناسایی ابعاد جنایت­ها را ندادند بلکه فقط چند تن از عوامل اجرایی شناخته­شده مدتی به زندان افتادند و سپس آزاد شدند. یکی از آن­ها نیز که زبان به اعتراف گشوده بود به صحنه­ی خودکشی کشانده شد. هنوز شمار کثیری از آمران، عاملان، معاونان و مباشران هم­چنان در خفا ماند­ه­اند. طُرفه آن­ که چندی پیش یکی از عاملان اصلی قتل­ها در مجلس ختم مادر یکی از همگنانش شرکت کرد و بی­هیچ پرده­پوشی در برابر رسانه­های دیداری ظاهر شد. پیام روشن بود: «نپندارید چیزی عوض شده است». اما نویسندگان متعهد با وجود این گونه پیام­ها هم­چنان به تلاش خود برای آزادی اندیشه و بیان ادامه می­دهند.
در پانزدهمین سالگرد قتل جنایت­کارانه­ی یاران­مان، همراه با همه­ی کسانی که نمی­خواهند سر بر یوغ سکوت و بردگی فکری بگذارند بر پیمان خود در راه دست­یابی به آزادی بیان بی­هیچ حصر و استثنا برای همگان پای می­فشاریم.
چنان که پیش از این بارها گفته­ایم اگر هزار سال نیز بدین گونه بگذرد باز هم­چنان خواهان محاکمه و مجازات آمران و عاملان قتل تبهکارانه­ی محمد مختاری و محمد­جعفر پوینده و دیگر قربانیان قتل­های سیاسیِ زنجیره­ای در دادگاهی علنی و عادلانه هستیم!
روز جمعه ۱۵ آذر ساعت ۲ بعد از ظهر در گورستان امامزاده طاهر گرد می­آییم و مزار یاران جان­باخته­ی خود را گل­باران می­کنیم.
"کانون نویسندگان ایران"