براي سالروز تولد مردي كه «در انتظار گودو»‌ را نوشت

تقويم ادبي را كه ورق بزنيم، فردا (13 آوريل) به سالروز تولد «ساموئل بكت» نمايشنامه‌نويس بزرگ ايرلندي برمي‌خوريم.

  ساموئل بكت ـ شاعر، نمايش‌نامه‌نويس و نويسنده‌ي نامدار ايرلندي ـ برنده‌ي نوبل ادبيات، ‌106 سال پيش در13 آوريل 1906 در دوبلين ديده به جهان گشود.

ساموئل بكت اين نمايشنامه‌نويس بزرگ از سال ‌1923 تا ‌1927 در كالج ترينيتي دوبلين زبان‌هاي ايتاليايي، فرانسوي و انگليسي را آموخت. پس از فارغ‌التحصيلي، به پاريس رفت و توسط يكي از دوستان شاعرش به «جيمز جويس» معرفي شد، اين آشنايي تأثير به‌سزايي در شكل‌گيري استعدادهاي اين جوان داشت و به او كمك‌هاي زيادي كرد.

در سال ‌1929، بكت اولين اثر خود را كه يك مقاله‌ي نقدگونه در حمايت از جويس بود، با عنوان «دانته برونو، ويكو جويس» منتشر كرد. اولين داستان كوتاه بكت نيز با نام «خيال» به‌چاپ رسيد و سال بعد از آن او براي قطعه‌ شعري موفق به دريافت يك جايزه‌ي ادبي نه‌چندان معروف شد.

در سال ‌1931، سرانجام اولين رمان خود را به‌نام «رؤياي زيباي زنان معمولي» نوشت. درحالي‌ كه بسياري از ناشران از چاپ آن خودداري كردند، در سال ‌1993 و پس از مرگش به‌چاپ رسيد. اين كتاب توانست الهام‌بخش بسياري از شعرها و و سروده‌هاي بكت باشد.

او در سال ‌1938 رمان «مورفي» را منتشر كرد و سال بعد،‌ آن را به زبان فرانسوي به‌چاپ رساند.

بكت در نمايش‌نامه‌نويسي نيز تبحر داشت و يكي از معروف‌ترين آثار او، «آخرين نوار كراپ» كه در سال ‌1958 آن را نوشت، يك نمايش‌نامه است.

همچنين در جنگ جهاني دوم به‌سبب شجاعت‌هايش در مبارزه با ارتش آلمان، از دولت فرانسه نشان ويژه دريافت كرد.

در سال ‌1946 نوشتن چهارمين رمانش را به‌نام «Mercier Et Camier» آغاز كرد كه در بسياري جهات، گواهي مي‌داد معروف‌ترين اثر او، نمايش‌نامه‌ي «در انتظار گودو» در پيش است كه اولين اثر بلند بكت به زبان فرانسوي بود. اين نمايش‌نامه معروف‌ترين اثر ساموئل بكت محسوب مي‌شود كه چهار سال پس از پايان نگارش، در سال ‌1952 به‌چاپ رسيد و در سال ‌1953، روي صحنه رفت. نسخه‌ي انگليسي‌زبان آن در سال ‌1955 نوشته شد و در همان سال، به موفقيت بزرگي در لندن دست يافت.

بكت در سال ‌1969 موفق به دريافت جايزه‌ي نوبل ادبيات شد و از معروف‌ترين نمايش‌نامه‌هايش به «دست آخر» (‌1957)، «من نه» (‌1972)، «فاجعه» (‌1982) و «چي كجا» (‌1983) مي‌توان اشاره كرد.

او كه در اواخر عمر از بيماري آمفيزم و پاركينسون رنج مي‌برد، روز ‌22 دسامبر ‌1989 در سن ‌83 سالگي درگذشت و در پاريس به‌خاك سپرده شد.

بكت در نويسندگي از دانته، جيمز جويس و مارسل پروست الهام گرفت و خود الگوي ادبي نويسندگاني چون «پل آستر»، «جي‌. ام. كوئتزي» و «هارولد پينتر» شد.